Pytanie o szczęście

[obrazek1]- Jest to pierwsza tego typu produkcja robiona na tak szeroką skalę, więc staraliśmy się tak sportretować polonijną społeczność Chicago, żeby widz, który by się tam kiedyś znalazł, znał tamtejsze realia z filmu. Chodziło nam o świeże spojrzenie dziecka. Bohaterowie byli tak wyszukiwani, by można było pokazać spektrum całego społeczeństwa polonijnego, a więc ludzi, którym się powiodło i tych, którym się nie udało. Tych, którzy w Ameryce są od dawna i tych, którzy stawiają tam pierwsze kroki. Pokażemy też tych, którzy chcą wrócić. Przez pryzmat 23 bohaterów chcemy przedstawić całą chicagowską Polonię. Chodziło nam o jak największą grupę Polaków, reprezentatywną dla tamtego środowiska.

- Jak długo trwała produkcja serialu?

- Cztery miesiące kręciliśmy zdjęcie, zaś dokumentacja trwała ponad pół roku. Przy robieniu takiego materiału dokumentacja jest najważniejsza.

- Jak pan ocenia Polonię chicagowską?

- Staram się nie oceniać filmem Polonii. Podstawowym pytaniem zawartym w filmie, jest pytanie o szczęście. Czy Polacy z Chicago je tam znaleźli, czy nie. Przecież ludzie emigrują w poszukiwaniu jakiegoś szczęścia. Ktoś, kto jest szczęśliwy, nie rusza się z miejsca, nie rzuca rodziny, nie skazuje się na tułaczkę i na wielką niewiadomą. Pytanie to zostaje otwarte do ostatniego odcinka. To widz oglądający serial ma odpowiedzieć sobie na pytanie: czy ludzie mieszkający w Chicago znaleźli szczęście. Jako reżyser nie udzielam odpowiedzi na to pytanie. Moja prywatna opinia jest bardzo różna, bo spotkałem tam różnych Polaków. Myślę, że Ameryka jest taka, jaką sobie ktoś sam tam zbuduje. Dla niektórych to kraj szczęścia, dla innych wręcz przeciwnie.