W Nepalu żyje się szczęśliwie (zdjęcia)

Bliskim nie powiedziała jeszcze jednego. Że jedzie w ciężkie i trudne góry bez specjalnego przygotowania fizycznego. Dopiero na miejscu stwierdziła, że był to błąd i przed następnym razem musi solidnie potrenuje.

- Wybrałam się z nadzieją, że na miejscu poznam ciekawych ludzi, bądź dołączę do jakiejś małej grupy. Albo zwyczajnie będę wędrować sama, od czasu do czasu dołączając do kogoś - opowiada Beata Trojnar (26 l.) z podprzemyskich Bolestraszyc.

Od kilku lat interesuje się górami. Zafascynował ją kolega.

- Znajomość z tym kolegą się skończyła, a zainteresowania górami nie - opowiada.
Mycie w strumieniach i spanie na podłodze

Na początku, głównie ze względów finansowych, były to krótkie wyprawy w polskie góry z przyjaciółmi. Bieszczady, Tatry, Beskidy.

- W czasach studenckich to był nasz sposób na rozprostowanie kości. Wędrowaliśmy w mniejszych lub większych grupach. Zawsze było fajnie. Choćby na tygodniowej wyprawie z koleżanką, po Beskidzie Niskim. Ogniska, mycie w strumieniach i spanie na podłogach chatek studenckich.

Po studiach dołączyła do wielkiej, polskiej emigracji. Trafiła do irlandzkiego Belfastu, na Wyspach Brytyjskich. Pracuje jako technical assistance center w Cisco Systems. Czyli jest call center na infolinii.

- Nie wiążę przyszłości z tą pracą, ale póki co, jest dla mnie wygodna. Współpracownicy sympatyczni, a na klientów też nie mogę narzekać. Mogę brać dłuższe urlopy i sama je sobie sponsorować - opowiada Beata.

Nepal zainteresował ją właśnie ze względu na góry. Bardzo chciała zobaczyć Himalaje. Jeszcze podczas studiów w Krakowie, chodziła na pokazy fotograficzne organizowane przez Akademię Ekonomiczną. Niesamowite widoki kusiły do wyjazdu. Na ziemię sprowadzały koszty i odległość.

Do wyjazdu zainspirował ją kolega z pracy, Włoch, który co roku jeździł do Nepalu jako wolontariusz.

- Dzięki jego opowieściom doszłam do wniosku, że taka wyprawa jest całkiem realna. Trzeba tylko zwyczajnie bardzo chcieć - opowiada.

Z tym wyjazdem do Nepalu to nie od początku miała być samotna wyprawa. Dłuższy czas czekała na towarzyszkę lub towarzysza podróży.

- W końcu znudziło mi się to czekanie. Pewnego dnia kupiłam bilet do Kathmandu i potem już nie było odwrotu - tłumaczy podróżniczka.

Do Katmandu dotarła samolotem. I wtedy, tuż po opuszczeniu lotniska, przyszedł pierwszy kryzys.

- Z lotniska taksówką jechałam do centrum. Chaos na ulicach, biednie wyglądające domy, dziurawe ulice i coś tam krzyczący tłum ludzi. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że jestem sama, w dalekim i obcym kraju. Właściwie, co ja tutaj robię - wspomina.

Wtedy mocno zweryfikowała swoje założenia. Bo wybierając się zakładała, że może na miejscu pozna jakichś ciekawych ludzi, z którymi ruszy na wyprawę, albo pójdzie w góry samotnie. Po przylocie do Nepalu ta druga możliwość wydała się jej niezbyt przyjemna.

Jednak potem było już tylko lepiej. Właściwie to "poprzylotowy" kryzys trwał chwilę i już nie wrócił. Czasami brakowało jedynie kondycji. Organizm co rusz odmawiał posłuszeństwa. Po dwóch dniach przyplątało się zapalenie oskrzeli. Potem naciągnięcie mięśnia tuż po żebrem. Ból okropny.

Tuż po wyjściu z taksówki do polskiej podróżniczki zaczęło się uśmiechać szczęście. W kafejce internetowej poznała Australijczyka.

- To nieco zwariowany facet. Już pięciokrotnie był w Nepalu, więc sporo o nim wiedział. Po zjedzeniu porcji mo-mo, przepysznych pierożków i wypiciu paru szklanek herbaty zdecydowaliśmy, że razem uderzymy na Mount Everest Trek. Nim się zorientowałam byłam już w autobusie do Jiri. Stąd zaczęliśmy naszą miesięczną przygodę - wspomina początki.

Mount Everest to najwyższy szczyt świata. Liczy 8850 m n.p.m. Jego zdobycie to marzenie wielu himalaistów.

- W planach miałam Annapurna Trek, nieco łagodniejszą wędrówkę, ale skoro trafił się przewodnik gratis, to czemu nie skorzystać - opowiada Beata.

Z Jiri do Shivalaya, potem przez Bhandar, Sete, Jumbesi, Nuntala, Bupsa, Chablung, Namche, Bazaar, Khumjung, Dole (tutaj podróżniczka naciągnęła mięsień pod żebrem), Machhermo, Gokyo (5360 m n.p.m.), Thanga do przełęczy Chola.

- Tutaj myślałam, że skończę swoje życie. Luźne kamienie. W wyższej partii pokryte śniegiem. Potem przekraczanie lodowca. Chyba jeszcze nigdy się tyle nie modliłam, co w tym miejscu.

Następnie Lobuche i Chhukung (5546 m n.p.m. - najwyższy szczyt w dotychczasowej karierze przemyskiej podróżniczki). Później powrót. Ogólnie trasa zajęła im 28 dni.

Mount Everestu Beata nie zdobyła.

- Na razie mięczak ze mnie. Następnym razem przed wyjazdem lepiej się do niego przygotuję. Bieganie, jazda na rowerze itd. - przyrzeka.

Na trasie spotykała mnóstwo ludzi. Niemców, Francuzów, Chińczyków, Nowozelandczyków, Australijczyków. Sporadycznie Polaków.

- Niektórzy mieli ciekawe historie. Np. młode małżeństwo Nowozelanczyk i Szwedka. Zaraz po ślubie spakowali się i zaczęli swoją podróż. Od Europy, przez Rosję i dalej na wschód. Był też programista z Francji, od półtora roku w podróży. Pewnego dnia zamknął swoją firmę i oznajmił współpracownikom, że wyjeżdża w podróż i wróci za trzy miesiące lub trzy lata. Albo Szkotka, która w Nepalu była już dziewiąty raz - wylicza.

Najmilej wspomina spotkaną po drodze grupę jedenastu Nepalczyków. Pochodzili głównie z Kathmandu. Beata była jedynym obcokrajowcem wśród nich. Przyjęli ją niezwykle gościnnie.

- Wieczorem nie było prądu, więc przy świecach zjedliśmy kolację. Rękami, co okazuje się, wcale nie jest takie łatwe. Potem były tańce przy rytmie bębna i śpiewy. Każdy musiał coś sam zaśpiewać. Mam nadzieję, że nagranie z mojego popisu nigdy nie ujrzy światła dziennego - wspomina jedną z najweselszych przygód na trasie.

Co się jada w Nepalu? Turyści mogą znaleźć potrawy włoskie, niemieckie wypieki, hamburgery lub frytki. Podróżnicy próbują lokalnych specjałów. Mo-mo, czyli pierożki z mięsem lub warzywami. Paneer parathja, puri i chana, czyli dmuchany chlebek, groszek i fasolka w sosie. Na deser np. gulab jamun, czyli serowe kuleczki w syropie karmelowym. No i niewyobrażalne ilości herbaty.

- Moja ulubiona to masala chia, czyli herbata z cynamonem, pieprzem, kardamonem, goździkami. Często z dodatkiem mleka z bawołu albo jaka i dużą ilością cukru. Smaczna jest też herbata z pieprzem. Jedyne, czego nie byłam w stanie przełknąć to herbata z solą i masłem z jaka. Tybetański wynalazek.

Po miesięcznym pobycie w Nepalu stwierdziła, że tutejsi mieszkańcy są niezwykle gościnni. Niestety, część wybitnie biznesowo nastawionych na turystów. Ale trudno się dziwić, bo przecież z tego się utrzymują. Można sobie wyrobić zdanie również o obcokrajowcach.

- Generalnie ludzi przybywających do Nepalu podzieliłabym na turystów i podróżników. Podróżnik stara się odkrywać miejsce, integrować z tubylcami, poznawać kulturę a w miarę możliwości język. Turysta powierzchownie próbuje przelecieć przez dane miejsce i napstrykać jak najwięcej zdjęć - mówi Beata.

Kiedyś planuje jeszcze wrócić do Nepalu. Najbliższa wyprawa, już w maju, do Australii. W dalszych marzeniach jest południowa Ameryka, tak przynajmniej na pół roku.