Wielki koncert Stana Borysa

Kiedy niemal w całkowitej ciemności pojawił się na scenie w długim płaszczu, już witały go gorące oklaski. A on odpowiedział recytacją Norwida: "Klaskaniem mając obrzękłe prawice"... I zabrzmiał song do słów Jonasza Kofty "To Ziemia - ojczyzna ludzi".

- Nic się nie zmienił - usłyszałem pełen zachwytu szept siedzącej obok pani.

Tak, to ten sam świetny Borys. Po burzy oklasków zawołał:

- Witajcie, rodacy! Czuję się jak na swoim podwórku... I podziękował... dyrekcjom trzech średnich szkół technicznych. - Gdybyście mnie nie wyrzucili przed laty, nie stałbym dzisiaj na scenie Filharmonii Rzeszowskiej!

Śmierć i rock

Zabrzmiał tytułowy song z najnowszej płyty pt. "Niczyj" - o bólu pełnym ciszy i śmierci, "Boże, jam Twój"... I zaraz - mocne wejście kapeli - czysty rock, czyli "Pretendiw", kolorowe, migające światła, super dyskoteka.

Borys daje czadu z chórkiem, publiczność wtóruje i klaszcze do rytmu. Młodziutcy muzycy z zespołu "Imię Jego 44" szaleją na swoich instrumentach. Rewelacyjne solówki gitarzysty Grzegorza Stępnia.

Anna, Agnieszka i Książę

Koncert w Filharmonii Rzeszowskiej uświetnił 45 lat pracy artystycznej rzeszowianina Stana Borysa i jego 65. urodziny. Złoty Krzyż Zasługi, nadany przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego, wręczył jubilatowi wicewojewoda Dariusz Iwaneczko. Medal "Zasłużony Kulturze - Gloria Artis", nadany przez ministra kultury, wręczył wicemarszałkek prof. Jan Burek. Artysta otrzymał również: odznakę "Zasłużony dla Województwa Podkarpackiego", nagrodę i puchar od prezydenta Rzeszowa Tadeusza Ferenca, medal Towarzystwa Muzycznego w Rzeszowie, i list gratulacyjny od Zarządu Głównego Związku Artystów Scen Polskich. A publiczność obdarowała jubilata chóralnym "Sto lat". Organizatorem koncertu była Estrada Rzeszowska. Główny sponsor: Poczta Polska.

Kolejna anegdota, tym razem o Sinatrze. A gdy, wspominając poetę Bogdana Loebla, zapytał, czy wiemy, jak ma na imię kobieta, o której zaśpiewa, odpowiedziało mu gromkie: - Anna!

Panie z widowni rozśpiewały się... Bardzo długie oklaski. Borys opowiada jak we śnie Agnieszki Osieckiej jechał na białym koniu, dzięki czemu otrzymał od niej tytuł Księcia Falenicy. Tuż przed jego wyjazdem do USA, podarowała mu swój tekst "Dziś prawdziwych Cyganów już nie ma". Na scenę wbiegają młodziutkie Cyganki i już wiadomo, co było potem. Po prostu: szał!

Nie inaczej było, gdy biała jaskółka z ciemnego horyzontu sceny został ożywiona w songu "Jaskółka uwięziona". A czy mogło być inaczej nieco wcześniej, gdy słuchaliśmy "Studni bez wody" albo "Wiatru do Klimczoka"?

Zostanie diament

Zaczął Norwidem i Norwidem skończył: "Coraz to z ciebie, jako drzazgi smolnej"... Zostanie popiół czy diament? Mocne słowiańskie brzmienie męskiego chóru, na jego tle samotny, dramatyczny głos... Prawie ciemno. W świetle latarek - zanikająca twarz Borysa. A gdy już znikła, światła ułożyły się w literę V - znak wiktorii. Zwycięstwo światła nad ciemnością i ciemnotą. Jeszcze scena się nie rozjaśniła, a publiczność już dziękowała owacją na stojąco.

Właśnie to miksowanie muzycznych klimatów i znaczeń - od dowcipu po głębię - nadało koncertowi świetnej dynamiki. Borys pokazał romantyczną, wielowymiarową osobowość jak na dłoni, a raczej: na swoim niezwykłym głosie.

Udowodnił, że swoją profesję traktuje bardzo serio, że nie chodzi mu tylko o muzykę i rozrywkę, a jeśli o to, to też na najwyższym poziomie. Oto cały nasz Stan Borys. Artysta, jakich mało. Tak, to był wielki koncert.