Za kulisami walki o władzę i wpływy kryje się bezmiar politycznej hipokryzji

Dla zagorzałych zwolenników obecnej władzy tzw. taśmy Kaczyńskiego mogą być szokiem. Wiedzą przecież z telewizji, że prezes PiS to niemalże asceta, stroniący od luksusu, żyjący ideami. Nie jeździ na wakacje w ciepłe kraje. Jeżeli już gdzieś się ruszy, to na kilka dni na ryby, gdzieś pod Szczecinem, albo w polskie góry. Poczciwy tradycjonalista, w sprawach ekonomicznych wręcz nieporadny. Nie ma przecież nawet konta w banku. Jak zresztą wielu „zwykłych” ludzi w podobnym wieku.

I nagle pstryk! Ten znany i wpływowy polityk jawi się nam jako zupełnie ktoś inny. Człowiek świetnie zorientowany w realiach wielkiej finansjery. Sprawny gracz rynkowy. Twardy negocjator, który z wprawą rozmawia o dużych interesach w branży deweloperskiej. Takiego właśnie Jarosława Kaczyńskiego słyszymy na ujawnionych nagraniach.

Rozbawił mnie przekaz telewizji rządowej, która w tym dysonansie nie zauważyła niczego dziwnego. Wychwyciła tylko, że prezes zaprezentował się jako człowiek uczciwy, bo żądał rachunków lub skierowania sprawy do sądu. A przy tym dobrze wychowany. W nagraniu nie usłyszymy choćby jednego wulgaryzmu, co w realiach polskiej polityki jest ewenementem (vide pamiętne biesiady polityków PO w restauracji u Sowy).

Wspomnianej telewizji jakoś nie zaintrygowało to, że odkryliśmy zupełnie nieznane wcześniej talenty prezesa. Że w gruncie rzeczy poznaliśmy zupełnie kogoś innego. Latem ubiegłego roku Kaczyński pouczał, że „do polityki nie idzie się dla pieniędzy”. Teraz usłyszeliśmy, że tego samego lata negocjował interesy, w których chodzi o pieniądze absolutnie niewyobrażalne dla zwykłego śmiertelnika. Przez lata tropił układy polityczno-biznesowe. Dziś wygląda na to, że sam jest częścią jednego z nich.

Czy ujawniona w czwartek przez CBA afera korupcyjna, której bohaterem jest poseł Stefan Niesiołowski, ma „przykryć” taśmy Kaczyńskiego? Tego nie wiemy. Kolejna afera taśmowa uświadomiła mi miażdżącą siłę przekazu, jaki płynie do nas z kręgów władzy. Widzimy przede wszystkim to, co chcą nam pokazać aktorzy politycznej sceny. I dopiero gdy ktoś potajemnie zakradnie się za kulisy i odsłoni to, co nie jest wyreżyserowane, odkrywamy bezmiar politycznej hipokryzji.