Zakazano palić w restauracjach. O mały włos nie doszło do buntu

8 lat temu zapadła decyzja, która miała doprowadzić do zapaści w świecie gastronomii. 15 listopada 2010 roku zaczął obowiązywać w Polsce zakaz palenia papierosów w miejscach publicznych. Larum - jakby napisał Henryk Sienkiewicz - podniosło się okrutne. Właściciele kawiarni i restauracji wpadli w panikę. Bo przecież klient od zawsze, sącząc browara czy pijąc małą czarną, zaciągał się aromatycznym camelem, pachnącym malboraskiem. Jak John Wayne, najsłynniejszy kowboj. Nikomu na stolikach nie przeszkadzały w kawiarniach popielniczki pełne petów. Wiele osób pamięta klimat U Plastyków, gdzie wszyscy palili, było sino od dymu, ale nikt się nie udusił. Podobno nawet wchodząc do gabinetu lekarskiego czuć było zapach dymu - doktor podpalał sobie przerwach między kolejnymi pacjentami. Starsi Czytelnicy może pamiętają, jak kierowca autobusu spokojnie w trakcie jazdy zaciągał się sportem czy klubowym. Oglądając filmowe kroniki z końca XX wieku, widzimy konferencje czy zebrania, gdzie praktycznie każdy dymi. W fabrykach przy każdej tokarce stała puszka na pety. Wypłacano nawet dodatek za rzucenie palenia, co już było dość dziwne i denerwowało tych niepalących od zawsze. W knajpkach wydzielano strefy dla palących i niepalących oddzielone symboliczną ścianą z kwiatów. Nagle z pociągów zniknęły wagony dla palących. Teraz nie wyobrażam sobie, jak jadąc nad morze, można było wytrzymać w przedziale, w którym paliło 6 osób, nawet jeśli siedziały obok dzieci. A tak było. Minęło osiem lat, knajpki nie zbankrutowały, po wizycie w pubie ciuchy już nie śmierdzą tytoniem. Nie ma powrotu do dawnych dymiących czasów. Ja, rok temu, po 40 latach przygody z nikotyną, rzuciłem palenie. Przeszedłem na jasną stronę Mocy. Nie żałuję. Szkoda tylko tyle lat puszczonych z dymkiem