Z kijem na Judasza, czyli lekcja przemocy i nietolerancji w popołudnie Wielkiego Piątku

Stare zwyczaje i obrzędy generalnie warto kultywować, bo to przecież element naszej tradycji i tożsamości. Zwyczaj wieszania kukły Judasza, a następnie wleczenia jej po ulicach, okładania kijami przez dzieci, o którym piszemy na naszym portalu, moim zdaniem, na pielęgnowanie nie zasługuje. Nieprzypadkowo przez kilka lat nie mieliśmy „sądów nad Judaszem” (a może się odbywały, tylko nie wiedziały o nich media?).

Formuła tego wydarzenia nie budzi pozytywnych skojarzeń. To raczej lekcja przemocy i nietolerancji. Wieszanie kukły, wleczenie jej ulicami i okładanie przez dzieci kijami, wreszcie jej spalenie i wrzucanie do rzeki na oczach gawiedzi nie licuje ani z powagą Wielkiego Piątku, ani z chrześcijańskim miłosierdziem. Gdzie tu czas na refleksję, rachunek sumienia i przebaczenie? I jakaż to lekcja wychowawcza dla dzieci, które tłum gapiów zachęca do jeszcze silniejszego uderzenia kijem?

Przypuszczam, że większość uczestników tzw. sądu nad Judaszem nie zastanawia się, w czym tak naprawdę uczestniczy. Ot taki stary miejscowy zwyczaj. Fajne widowisko. Atrakcja dla dzieciarni i starszych w gminie, w której nie za wiele się dzieje. „Widowisko” zarejestrowały dziesiątki, a może i setki smartfonów. W świat poszedł obraz polskich dzieci, które z kijami w ręku wymierzają sprawiedliwość. I po co nam taki rozgłos?

CZYTAJ WIĘCEJ: W Pruchniku znów spalili kukłę Judasza. "Ten zwyczaj jest barbarzyński" - komentuje Forum Polskich Żydów